Kenteken!

Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden.
In dit geval bestaat het beeld gek genoeg voornamelijk uit woorden, en dan gaat het vooral om dat ene woord!
Ik neem er nog eentje, proost!

Kwelling

Meneer van Doorn, wij wachten op antwoord.
Geen wiskunde-ezelsbruggetje helpt me nog om het wachten op het finale verdict te verzachten. Het kan nu echt niet lang meer duren, zou je denken...
Afijn, intussen stormt het in New York, wordt de wegenbelasting voor oldtimers terug ingevoerd en heb ik een gs op benzine voor mijn zwager APK-klaar gemaakt. Wat zou dat een geweldige elektrische auto kunnen worden!
Geduld oefenen maar, de rdw denkt na, ons dossier wacht geduldig, ergens in een bakje in Zoetermeer, op een stempel, of zoiets.

DS Electrique

Het is een patroon, ik zie het nu wel. Telkens als ik iets op dit blog schrijf, begin ik met excuses dat ik al zo lang weer niks heb geschreven, of heb ik tenminste een zeer sterke neiging om dat te doen. Het is druk, druk druk, en dan kom je aan dit soort activiteiten, het op een aardige manier de belangstellende menigte op de hoogte houden, niet toe. Nou ja, zo is het dan maar.

Intussen zou het wel eens zo kunnen zijn dat morgen de laatste, loodzware, loodjes gewogen zijn en de Rijksdienst voor het Wegverkeer onze installatie definitief goedkeurt. Dat zou schitterend zijn, want er staan intussen meerdere projecten te popelen om van start te gaan. Zo zal er een elektrische HY-bus komen, er is al overleg met de heren van HY's mooi, die als geen ander deze prachtige golfplaten busjes kunnen restaureren. Met de installatie zoals die in mijn 2CV zit, zou zo'n busje goed vooruit komen, en ineens een bijzonder aantrekkelijk alternatief zijn voor de oersaaie nieuwe elektrische bestelbussen die nu te koop zijn.

En dan is er natuurlijk nog de mooiste auto ooit.
De voorlopige site staat al online: www.dselectrique.nl

RDW, olé

Vandaag ben ik met de Azam bij de RDW in Lelystad geweest. Eindelijk! Ze heeft zelfs een rondje op de kombaan gereden. Ik kan het nog niet helemaal geloven, maar het lijkt er op dat in ieder geval de toetsing aan het R100 reglement - op een schoonheidsfoutje na - is gepasseerd. Onze Anderson-connector, een stekker die tussen de lader en het accupakket zit, voldeed niet aan de test met de 'testvinger'. Er moet een andere - afgeschermde stekker op. Verder beraad men zich nog of er een zoemertje moet komen dat de bestuurder waarschuwt wanneer hij de deur opent terwijl de aandrijving nog in de actieve stand staat. Een eend heeft geen portier-lichtschakelaar, dus dat is even knutselen, maar ook wel overkomelijk.
Voor de rest heeft deze toetsing de status van een semi-typegoedkeuring. Dat betekent dat we op basis van deze ombouwmethode meerdere auto's mogen gaan maken, die dan vervolgens niet allemaal apart hoeven te worden gekeurd. We wachten nog even op het definitieve akkoord op de EMC-test, en op het besluit over het maximaal toelaatbaar totaalgewicht, waarvan afhangt of het volgens kenteken een 2- of 4-persoons auto wordt.
Al met al, ben ik een beetje sprakeloos.
Proost!

Nieuwtjes

Er gebeurt van alles. De Azam rijdt als een zonnetje, heeft een veilige range van 125 kilometer en dat is zeer behoudend. Ik bedoel te zeggen, hij kan veel verder. De topsnelheid op de GPS is 140 km/u en de acceleratie verbluffend. Alles aan de auto blijft tot nu toe heel. Het BMS van 123Electronics is heel fraai, al heb ik nog een paar opmerkingen over de software, fie ik binnenkort eens op een rijtje zal zetten voor de programmeur.
Vorige week zijn er op de Citromobile zeker 400 flyers meegenomen en heb ik mijzelf schor gekletst. Heel veel uitgelegd aan geïnteresseerden en een paar waardevolle contacten opgedaan voor de toekomst, misschien ook een klantje of twee.
De AK350, 2CVe nummer 2.0, is door de APK en kan dus binnenkort van zijn benzine-ingewanden worden ontdaan.
De aanvraag voor een goedkeuring kleine serie ligt bij de RDW ter beoordeling.
En zo nog het één en ander, tijd voor een weekje er tussenuit. Daarna weer snel meer!

First Class

Geen nieuws?

Je zou haast denken dat er kennelijk niets te melden is van het elektrische eendenfront, zo stil was het de laatste tijd op dit blog. Niets is minder waar! Ik ben zo druk geweest met proefrijden, finetunen, kleine aanpassingen, toevoegingen en verwijderingen, dat ik er niet aan toekwam om mijn kleine, maar dierbare groep lezertjes op de hoogte te houden.
Verder ging alle aandacht die ik achter het scherm annex toetsenbord kon besteden, op aan het werk aan het lijvige rapport voor de RDW, dat ik samen met Leen en zijn vrouw Heidi, en adviseur/schrijver Jos aan het wrochten ben. Een boekwerk waarin in detail de gehele ombouw wordt beschreven, voorzien van puntsgewijze argumentatie aan de hand van de richtlijn R100, spec sheets van alle gevoelige componenten, en talloze foto's en tekeningen, schema's, maten en gewichten, afijn, dat soort gedoe dus.

Maar, de eend rijdt, en hoe! Na nog weer een nieuwe laptopsessie, waarbij de 'forward base speed' parameter van de Curtis regelaar naar een andere waarde is gebracht, hebben we nu ook trekkracht bij hogere toerentallen. Dat was al niet zo slecht, maar zoals het nu is doet het me een beetje denken aan mijn CX Turbo II, als iemand dat wat zegt. De topsnelheid durf ik nog niet uit te proberen, gisteren liep de teller tegen zijn eindnokje aan, ongeveer 135 km/u, maar het omringende verkeer liet niet harder toe, en mijn angst voor wegwaaiend plaatwerk begon me trouwens ook een beetje parten te spelen.

Mijn hele eendencarriëre begon op 4-jarige leeftijd, toen ik besloot eens olie te peilen bij de AZAM6 van mijn vader. Dit terwijl hij een huisbezoekje aflegde, ik mocht in de auto wachten, ik deed niets liever. Hele vakanties op de camping bracht ik door achter het stuur van mijn vaders auto, spelend dat ik  als taxichauffeur door Parijs reed, als coureur over het circuit van Zandvoort, of gewoon als mijn vader, van Amsterdam naar Driebergen. Dit keer speelde ik automonteur, en bij de AZAM6 (nog iets mooier dan de gewone AZAM die onderwerp is van dit blog) moest natuurlijk nodig het oliepeil geïnspecteerd worden. Ik had dat een half uurtje eerder mijn vader ook al zien doen. Met enige moeite kreeg ik de motorkap open, maar nooit hoog genoeg om het stokje er onder te kunnen zetten om hem open te houden. Bovendien kon ik die verrekte oliepeilstok ook niet vinden, dus na enige professionele blikken in de motorruimte te hebben geworpen, deed ik de kap weer dicht. Niet lang daarna kwam mijn vader naar buiten, en we vertrokken snel naar huis, langs het kanaal van Terneuzen naar Gent. Zodra we enige vaart hadden, ik denk 60 of zo, gebeurde er iets verschrikkelijks. De motorkap waaide open. In een eend zie je dan niets meer. Mijn vader klapte het raampje open en stuurde naar de berm, aan de linker kant van de weg... Vaag herinner ik mij huilende banden van een enorme vrachtwagencombinatie die ons nog net kon ontwijken. Maar het kan ook best dat ik dat verzin. Hoe dan ook, we kwamen in een berg zand tot stilstand, mijn vader vouwde de motorkap weer een beetje terug zodat ie dicht kon, en we gingen huiswaarts. Pas vele jaren later heb ik bekend dat ik die motorkapsluiting niet helemaal begrepen had.
Nou, daar dacht ik dus allemaal aan, gisteren, toen ik het gaspedaal losliet.

En dan hebben we ook nog een BMS. En die doet het, waarover later meer.