woensdag 25 april 2012

Geen nieuws?

Je zou haast denken dat er kennelijk niets te melden is van het elektrische eendenfront, zo stil was het de laatste tijd op dit blog. Niets is minder waar! Ik ben zo druk geweest met proefrijden, finetunen, kleine aanpassingen, toevoegingen en verwijderingen, dat ik er niet aan toekwam om mijn kleine, maar dierbare groep lezertjes op de hoogte te houden.
Verder ging alle aandacht die ik achter het scherm annex toetsenbord kon besteden, op aan het werk aan het lijvige rapport voor de RDW, dat ik samen met Leen en zijn vrouw Heidi, en adviseur/schrijver Jos aan het wrochten ben. Een boekwerk waarin in detail de gehele ombouw wordt beschreven, voorzien van puntsgewijze argumentatie aan de hand van de richtlijn R100, spec sheets van alle gevoelige componenten, en talloze foto's en tekeningen, schema's, maten en gewichten, afijn, dat soort gedoe dus.

Maar, de eend rijdt, en hoe! Na nog weer een nieuwe laptopsessie, waarbij de 'forward base speed' parameter van de Curtis regelaar naar een andere waarde is gebracht, hebben we nu ook trekkracht bij hogere toerentallen. Dat was al niet zo slecht, maar zoals het nu is doet het me een beetje denken aan mijn CX Turbo II, als iemand dat wat zegt. De topsnelheid durf ik nog niet uit te proberen, gisteren liep de teller tegen zijn eindnokje aan, ongeveer 135 km/u, maar het omringende verkeer liet niet harder toe, en mijn angst voor wegwaaiend plaatwerk begon me trouwens ook een beetje parten te spelen.

Mijn hele eendencarriëre begon op 4-jarige leeftijd, toen ik besloot eens olie te peilen bij de AZAM6 van mijn vader. Dit terwijl hij een huisbezoekje aflegde, ik mocht in de auto wachten, ik deed niets liever. Hele vakanties op de camping bracht ik door achter het stuur van mijn vaders auto, spelend dat ik  als taxichauffeur door Parijs reed, als coureur over het circuit van Zandvoort, of gewoon als mijn vader, van Amsterdam naar Driebergen. Dit keer speelde ik automonteur, en bij de AZAM6 (nog iets mooier dan de gewone AZAM die onderwerp is van dit blog) moest natuurlijk nodig het oliepeil geïnspecteerd worden. Ik had dat een half uurtje eerder mijn vader ook al zien doen. Met enige moeite kreeg ik de motorkap open, maar nooit hoog genoeg om het stokje er onder te kunnen zetten om hem open te houden. Bovendien kon ik die verrekte oliepeilstok ook niet vinden, dus na enige professionele blikken in de motorruimte te hebben geworpen, deed ik de kap weer dicht. Niet lang daarna kwam mijn vader naar buiten, en we vertrokken snel naar huis, langs het kanaal van Terneuzen naar Gent. Zodra we enige vaart hadden, ik denk 60 of zo, gebeurde er iets verschrikkelijks. De motorkap waaide open. In een eend zie je dan niets meer. Mijn vader klapte het raampje open en stuurde naar de berm, aan de linker kant van de weg... Vaag herinner ik mij huilende banden van een enorme vrachtwagencombinatie die ons nog net kon ontwijken. Maar het kan ook best dat ik dat verzin. Hoe dan ook, we kwamen in een berg zand tot stilstand, mijn vader vouwde de motorkap weer een beetje terug zodat ie dicht kon, en we gingen huiswaarts. Pas vele jaren later heb ik bekend dat ik die motorkapsluiting niet helemaal begrepen had.
Nou, daar dacht ik dus allemaal aan, gisteren, toen ik het gaspedaal losliet.

En dan hebben we ook nog een BMS. En die doet het, waarover later meer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten