Kenteken!

Soms zegt een beeld meer dan duizend woorden.
In dit geval bestaat het beeld gek genoeg voornamelijk uit woorden, en dan gaat het vooral om dat ene woord!
Ik neem er nog eentje, proost!

Kwelling

Meneer van Doorn, wij wachten op antwoord.
Geen wiskunde-ezelsbruggetje helpt me nog om het wachten op het finale verdict te verzachten. Het kan nu echt niet lang meer duren, zou je denken...
Afijn, intussen stormt het in New York, wordt de wegenbelasting voor oldtimers terug ingevoerd en heb ik een gs op benzine voor mijn zwager APK-klaar gemaakt. Wat zou dat een geweldige elektrische auto kunnen worden!
Geduld oefenen maar, de rdw denkt na, ons dossier wacht geduldig, ergens in een bakje in Zoetermeer, op een stempel, of zoiets.

DS Electrique

Het is een patroon, ik zie het nu wel. Telkens als ik iets op dit blog schrijf, begin ik met excuses dat ik al zo lang weer niks heb geschreven, of heb ik tenminste een zeer sterke neiging om dat te doen. Het is druk, druk druk, en dan kom je aan dit soort activiteiten, het op een aardige manier de belangstellende menigte op de hoogte houden, niet toe. Nou ja, zo is het dan maar.

Intussen zou het wel eens zo kunnen zijn dat morgen de laatste, loodzware, loodjes gewogen zijn en de Rijksdienst voor het Wegverkeer onze installatie definitief goedkeurt. Dat zou schitterend zijn, want er staan intussen meerdere projecten te popelen om van start te gaan. Zo zal er een elektrische HY-bus komen, er is al overleg met de heren van HY's mooi, die als geen ander deze prachtige golfplaten busjes kunnen restaureren. Met de installatie zoals die in mijn 2CV zit, zou zo'n busje goed vooruit komen, en ineens een bijzonder aantrekkelijk alternatief zijn voor de oersaaie nieuwe elektrische bestelbussen die nu te koop zijn.

En dan is er natuurlijk nog de mooiste auto ooit.
De voorlopige site staat al online: www.dselectrique.nl

RDW, olé

Vandaag ben ik met de Azam bij de RDW in Lelystad geweest. Eindelijk! Ze heeft zelfs een rondje op de kombaan gereden. Ik kan het nog niet helemaal geloven, maar het lijkt er op dat in ieder geval de toetsing aan het R100 reglement - op een schoonheidsfoutje na - is gepasseerd. Onze Anderson-connector, een stekker die tussen de lader en het accupakket zit, voldeed niet aan de test met de 'testvinger'. Er moet een andere - afgeschermde stekker op. Verder beraad men zich nog of er een zoemertje moet komen dat de bestuurder waarschuwt wanneer hij de deur opent terwijl de aandrijving nog in de actieve stand staat. Een eend heeft geen portier-lichtschakelaar, dus dat is even knutselen, maar ook wel overkomelijk.
Voor de rest heeft deze toetsing de status van een semi-typegoedkeuring. Dat betekent dat we op basis van deze ombouwmethode meerdere auto's mogen gaan maken, die dan vervolgens niet allemaal apart hoeven te worden gekeurd. We wachten nog even op het definitieve akkoord op de EMC-test, en op het besluit over het maximaal toelaatbaar totaalgewicht, waarvan afhangt of het volgens kenteken een 2- of 4-persoons auto wordt.
Al met al, ben ik een beetje sprakeloos.
Proost!

Nieuwtjes

Er gebeurt van alles. De Azam rijdt als een zonnetje, heeft een veilige range van 125 kilometer en dat is zeer behoudend. Ik bedoel te zeggen, hij kan veel verder. De topsnelheid op de GPS is 140 km/u en de acceleratie verbluffend. Alles aan de auto blijft tot nu toe heel. Het BMS van 123Electronics is heel fraai, al heb ik nog een paar opmerkingen over de software, fie ik binnenkort eens op een rijtje zal zetten voor de programmeur.
Vorige week zijn er op de Citromobile zeker 400 flyers meegenomen en heb ik mijzelf schor gekletst. Heel veel uitgelegd aan geïnteresseerden en een paar waardevolle contacten opgedaan voor de toekomst, misschien ook een klantje of twee.
De AK350, 2CVe nummer 2.0, is door de APK en kan dus binnenkort van zijn benzine-ingewanden worden ontdaan.
De aanvraag voor een goedkeuring kleine serie ligt bij de RDW ter beoordeling.
En zo nog het één en ander, tijd voor een weekje er tussenuit. Daarna weer snel meer!

First Class

Geen nieuws?

Je zou haast denken dat er kennelijk niets te melden is van het elektrische eendenfront, zo stil was het de laatste tijd op dit blog. Niets is minder waar! Ik ben zo druk geweest met proefrijden, finetunen, kleine aanpassingen, toevoegingen en verwijderingen, dat ik er niet aan toekwam om mijn kleine, maar dierbare groep lezertjes op de hoogte te houden.
Verder ging alle aandacht die ik achter het scherm annex toetsenbord kon besteden, op aan het werk aan het lijvige rapport voor de RDW, dat ik samen met Leen en zijn vrouw Heidi, en adviseur/schrijver Jos aan het wrochten ben. Een boekwerk waarin in detail de gehele ombouw wordt beschreven, voorzien van puntsgewijze argumentatie aan de hand van de richtlijn R100, spec sheets van alle gevoelige componenten, en talloze foto's en tekeningen, schema's, maten en gewichten, afijn, dat soort gedoe dus.

Maar, de eend rijdt, en hoe! Na nog weer een nieuwe laptopsessie, waarbij de 'forward base speed' parameter van de Curtis regelaar naar een andere waarde is gebracht, hebben we nu ook trekkracht bij hogere toerentallen. Dat was al niet zo slecht, maar zoals het nu is doet het me een beetje denken aan mijn CX Turbo II, als iemand dat wat zegt. De topsnelheid durf ik nog niet uit te proberen, gisteren liep de teller tegen zijn eindnokje aan, ongeveer 135 km/u, maar het omringende verkeer liet niet harder toe, en mijn angst voor wegwaaiend plaatwerk begon me trouwens ook een beetje parten te spelen.

Mijn hele eendencarriëre begon op 4-jarige leeftijd, toen ik besloot eens olie te peilen bij de AZAM6 van mijn vader. Dit terwijl hij een huisbezoekje aflegde, ik mocht in de auto wachten, ik deed niets liever. Hele vakanties op de camping bracht ik door achter het stuur van mijn vaders auto, spelend dat ik  als taxichauffeur door Parijs reed, als coureur over het circuit van Zandvoort, of gewoon als mijn vader, van Amsterdam naar Driebergen. Dit keer speelde ik automonteur, en bij de AZAM6 (nog iets mooier dan de gewone AZAM die onderwerp is van dit blog) moest natuurlijk nodig het oliepeil geïnspecteerd worden. Ik had dat een half uurtje eerder mijn vader ook al zien doen. Met enige moeite kreeg ik de motorkap open, maar nooit hoog genoeg om het stokje er onder te kunnen zetten om hem open te houden. Bovendien kon ik die verrekte oliepeilstok ook niet vinden, dus na enige professionele blikken in de motorruimte te hebben geworpen, deed ik de kap weer dicht. Niet lang daarna kwam mijn vader naar buiten, en we vertrokken snel naar huis, langs het kanaal van Terneuzen naar Gent. Zodra we enige vaart hadden, ik denk 60 of zo, gebeurde er iets verschrikkelijks. De motorkap waaide open. In een eend zie je dan niets meer. Mijn vader klapte het raampje open en stuurde naar de berm, aan de linker kant van de weg... Vaag herinner ik mij huilende banden van een enorme vrachtwagencombinatie die ons nog net kon ontwijken. Maar het kan ook best dat ik dat verzin. Hoe dan ook, we kwamen in een berg zand tot stilstand, mijn vader vouwde de motorkap weer een beetje terug zodat ie dicht kon, en we gingen huiswaarts. Pas vele jaren later heb ik bekend dat ik die motorkapsluiting niet helemaal begrepen had.
Nou, daar dacht ik dus allemaal aan, gisteren, toen ik het gaspedaal losliet.

En dan hebben we ook nog een BMS. En die doet het, waarover later meer.

Bewegend beeld

Laden

Op de werkbank staat een charger de batterij vol te pompen. Nu nog de foutmelding uit de Curtis oplossen...

Nu wél foto's!

De adapter op de motor

Drukgroep en vliegwiel gemonteerd

Motor op zijn plek

Van voren gezien

Alle componenten op hun plek

Het staat hem goed

Even schrikken voor de Wegenwacht

De wagenhoogte met alles er in

Geen foto's!

Mijn brave telefoontoestel is zoo modern dat ik er bijvoorbeeld dit blog mee kan onderhouden. Ik tiep dit berichtje met twee duimen, iets wat ik trouwens steeds beter kan. Helaas echter, en vandaag is dat nog veel helazer, is de mogelijkheid om ook plaatjes direct uit het telefoontje op het internet te slingeren, om een of andere duistere reden, verleden tijd.
De heugelijke gebeurtenissen van vandaag zal ik dus met geen pen, maar met mijn duimen moeten beschrijven.
Ik ga er even lekker voor zitten, in de eend natuurlijk. Kopje koffie er bij.
De afgelopen tijd zijn dan eindelijk de zo lang gezochte motor en regeldoos gearriveerd, en gisteren ook nog eens de zelf bedachte adapterplaat en het speciale vliegwiel, die in Polen speciaal voor ons (nee, dat is niet koninklijk!) zijn gefabriceerd.
Vandaag dus maar eens geprobeerd het een en ander in elkaar te zetten. Eerst de adapter gepast op de versnellingsbak, die paste prachtig. Hoopgevend. Vervolgens de plaat weer losgehaald en aan de motor geschroefd, ook heel keurig. De volgende stap was het vliegwiel. Ik had gisteren al de drie paspennetjes uit het originele citroen vliegwiel getikt en ze in het nieuwe 2cv Électrique vliegwiel geperst. Vandaag dus verder met het monteren van de nieuwe drukgroep en koppelingsplaat, past allemaal heel netjes. Oh wacht! Eerst heb ik natuurlijk het vliegwiel op de motoras gezet. Een precieze passing, die met een zachte hamer op zijn plaats moest worden getikt. Afijn, de koppeling daar dus weer opgeschroefd en vervolgens werd het wat lastiger. De motor met adapterplaat en vliegwiel plus koppeling weegt denk ik zeker 60 kilo. Gelukkig ben ik beresterk, want ook te krenterig om een behoorlijke motortakel te kopen. Met wat kunst en vliegwerk dus de motor op zijn plek voor de versnellingsbak gehannest, en toen was het tijd voor het huwelijk.
Ik bedenk nu dat ik een hele tijd geleden op dit blog ook al eens heb geschreven over een huwelijk, toen betrof het dat tussen chassis en koets. Dit keer motor en bak, die niet echt voor elkaar geschapen lijken. De bak is een oude heer uit Frankrijk, de motor een jong fris dingetje, beeldschoon, uit Italië... Maar goed, ik heb wat bemiddeld, en tot mijn bezwete opluchting bleken ze allebei op het supreme moment ja te zeggen.
Sterker nog, ze passen perfect bij - en aan - elkaar en draaien geruisloos rond in alle versnellingen. Ook de koppeling komt netje los als ik het pedaal intrap dus die meting heb ik kennelijk destijds ook goed gedaan.
Het is een mirakel om mee te maken dat al die dingen waar ik lange slapeloze nachten over heb lopen piekeren, waar ik vele malen mezelf met schuifmaat in de hand over heb hergecontroleerd, uitkomen, passen, waar blijken te zijn, en heel niet zo gek bedacht bovendien.
Kraaiend van plezier heb ik dus even gauw de batterijcellen in de voorste dozen laten zakken, de PMU (regeldoos) op zijn steun gezet, en de spatborden en motorkap op hun plek gehangen en een zooitje foto's gemaakt, die de oplettende lezertjes dus niet kunnen zien. Maar niet getreurd, dat komt nog wel.
En ze veert mooi joh!

Werkwerkwerk

Dat was ooit een motto van een kabinet, misschien wel met Wim Kok. Vandaag de dag is het de keiharde realiteit in de werkplaats van 2cv Électrique. Aangezien bijna alle componenten binnen zijn, moeten er verbazend veel kleine dingetjes worden opgelost. Vandaag was ik bezig met de steunen voor de PMU (power management unit), die boven de motor komt te hangen. Het hele apparaat bleek een stuk langer dan ik had verwacht, zodat er eerst een oplossing voor de versnellingspook moest worden gevonden. Die zat namelijk vreselijk in de weg. Het is nu een pienter pookje geworden, met veel kortere schakelwegen. Dat is niet erg, want ik hoef waarschijnlijk toch maar een paar keer per dag te schakelen.
Het was wat zoeken naar de juiste manier om de PMU op te hangen, aangezien het schutbord van 0,6mm blik is gemaakt, niet echt een gezonde basis om een doos van 20 kilo aan vast te maken... De custom beugel steunt aan een kant aan een verstevigd deel van de 'firewall' en aan de andere kant op het chassis. Aan de voorkant komt een beugel die de twee voorste batterijboxen met elkaar verbindt, voor stevigheid in de dwarsrichting zorgt en een mooi laag steunpunt biedt.
Morgen ga ik de motor halen, jippie!!
Nu nog even afwachten of er bericht komt uit Polen, alwaar mijn vliegwiel en adapterplaat worden gemaakt. Het is niet te hopen dat Geert's meldpunt tegen de Polen roet in mijn eten gooit...

Batterijdoos 1

Ze zitten er lekker strak in, cel 29 t/m 32. Eigenlijk is dit dus doos drie, en werk ik - weer eens - achterstevoren.

Zwarte dozen

Er is weer eens van alles gaande. Om te beginnen, er zijn grote gaten gezaagd in mijn onvervangbare, en toch in zo aardige staat verkerende klassieker. Volkomen roestvrij plaatwerk heb ik in een regen van vonken uit de bodem geslepen, om plaats te maken voor de batterijen. Een bevriende metaalwerker in Gouda heeft uit 1,2mm staal een paar fraaie kisten gezet, die zonder twijfel het dikste plaatwerk vormen dat ooit in een Eend is toegepast. Jammer genoeg zijn de naden in één keer gelast, waardoor de plaat een beetje is gaan trekken, wat je vooral goed gaat zien als er glanzende verf op zit.
Na veel gepieker heb ik een goede manier gevonden om de bakken aan de auto vast te maken, op zo'n manier dat ook een norse keurmeester er waarschijnlijk vrolijke liedjes van gaat fluiten. Vooral de achterste bak, met 140 kilo aan blauwe blokjes aan boord, moet erg stevig vast zitten aan de rest van de auto.
De voorste twee bakkies trouwens ook, al wegen ze slechts 20 kilo per stuk. Ze passen mooi naast de motor (die over een week of twee arriveren gaat!) en zorgen voor een zo laag mogelijk zwaartepunt. Die bak achterin hangt trouwens zó laag, dat de wegligging van deze e-eend wel eens een stuk beter zou kunnen worden dan wat we al gewend waren. Met alle batterijen er in lijkt het wel alsof er stabilisatorstangen op zitten. Het geheel is véél minder topzwaar. Ik kan niet wachten om er de weg mee op te gaan.
De bakken zitten op zo veel mogelijk originele sterke bevestigingspunten (van o.a. benzinetank en trekhaak) vast aan het chassis. Verder ligt de achterbak rondom precies passend met een dempend laagje neoprene in de koets, zodat hij nog eens extra afgesteund wordt. De voorste bakken zitten direct op de chassisbalken geschroefd, en worden onderling met hoeklijn verbonden. Dat geeft me dan meteen een mooie bevestigings-'tafel' voor de toverdoos waar regelaar, hoofdrelais en nog wat andere zaken in verzameld zitten. Alles fijn met RVS bouten vastgezet, wat is het toch heerlijk om met kwaliteitsspul te werken! (dit is natuurlijk een licht ironische opmerking, voor een eenden-sleutelaar)

Intussen is één van Polens grootste staalfabrieken bezig met het vervaardigen van de verbindingsplaat en het speciale vliegwiel, nodig om de oude versnellingsbak met de nieuwe elektromotor te verbinden. Er was nogal wat verwarring over mijn BTW-nummer en KvK registratie, in Polen kennelijk heel erg belangrijk. De volgende keer gaan we waarschijnlijk met een iets kleiner bedrijfje in zee. Hoe dan ook, mijn goede neef de ingenieur zorgt er wel voor dat het allemaal erg netjes gefabriceerd gaat worden.

een gevulde doos achterin...

van achteren gezien

zwart en glimmend

proefje van de gepatenteerde cel-opsluitconstruktie